Nieuws
Enschede
70 jaar getrouwd, maar vreugde ontbreekt: Ze pakt dagelijks haar tas en zegt terug te gaan naar Syrië
De meeste 70-jarige huwelijksfeesten worden met meer vreugde gevierd. Afram Afram (88) en zijn even oude echtgenote Sarah Afram-Abdulnour hadden hun platina huwelijksfeest veel liever in Syrië herdacht, maar hun geboortegrond moesten ze vier jaar geleden vanwege de oorlog ontvluchten.
Wethouder Arjan Kampman komt zaterdagmiddag namens de gemeente bij het platina echtpaar om de felicitaties over te brengen en een taart aan te bieden. Maar de conversatie met de vertegenwoordiger van het gemeentebestuur gaat moeizaam, want beide echtelieden spreken geen woord Nederlands. De wethouder moet het doen met de verhalen van de kinderen en kleinkinderen van de Aframs, die er met hun (groot)ouders toch nog een feestje van proberen te maken.
BedreigdIn het gezelschap van één van de dochters is het hoogbejaarde echtpaar in 2014 halsoverkop Syrië ontvlucht. Onder bedreiging van de moslim extremisten van IS en het Arabische volksdeel in Kamishli, de stad in het Noord-Oosten van Syrië, waar ze woonden. Ze wilden daar helemaal niet weg, maar het kon niet anders. Er werd hun verteld dat ze vermoord zouden worden als ze niet zouden vertrekken , zegt dochter Suad, die al 21 jaar in Enschede woont. Mijn vader en moeder waren gelukkig in Syrië, maar nu zijn ze alles kwijt. Hun land en huis zijn afgepakt door de Arabieren. Ze kunnen dus ook niet meer terug, wat ze het liefst zouden willen.
Dat is een hard gelag voor het echtpaar. Vooral Sarah Afram, die lijdt aan de ziekte van Alzheimer, begrijpt het niet. Ze pakt vrijwel dagelijks haar tas in en zegt terug naar huis te gaan , zegt dochter Suad. Dat is wel zwaar. Ik had ze zo graag een oude dag zonder zorgen en verdriet gegund.
AsielzoekerscentraAcht van de tien kinderen van het echtpaar waren al in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw naar Duitsland, Zweden en Nederland vertrokken. Behorend tot de Syrisch-orthodoxe minderheid in Syrië hadden de Aframs het bij tijd en wijle zwaar in hun overwegend islamitische vaderland. Vader en moeder Afram kwam na hun vlucht via asielzoekerscentra in Ter Apel en Almelo uiteindelijk in Enschede terecht. Alleen één zoon van het echtpaar woont nu nog in Syrië.
Begin 1949 de precieze trouwdatum is niet bekend gaven Afram en Sarah elkaar het ja-woord. Ze hadden elkaar leren kennen toen Afram Afram als assistent-verpleegkundige inwoners van haar dorp kwam vaccineren. Afram ging in de jaren 60 naar Jordanië om daar een opleiding tot laborant te volgen, herinnert zijn dochter Suad zich. Mijn vader heeft daarna vele jaren in het laboratorium van een ziekenhuis gewerkt.
Tarwe en katoenAls hij 48 jaar oud was kocht Afram land in Syrië. De hectares liet hij bebouwen met katoen en graan. De opbrengst van de 50 zakken tarwe en de vele kilo s katoen was genoeg om het gezin met tien kinderen van te onderhouden. Tot in 2011 de burgeroorlog uitbrak in Syrië. Die werd drie jaar later nog heftiger toen ook buitenlandse mogendheden (VS en Europese bondgenoten en Rusland) zich er mee gingen bemoeien en IS een eigen kalifaat stichtte in een deel van Syrië en Irak.
Het deed de Aframs als 80-plussers uiteindelijk in een flat in de Wesselerbrink belandden. Dochter Suad begrijpt het verdriet van haar ouders, maar wil zelf nooit meer weg uit Nederland. Hier zijn we vrij, kunnen we genieten en wat maken van ons leven. Nederland heeft ons veel gegeven. Ik zeg altijd tegen onze kinderen dat we dankbaar moeten zijn en wat terug moeten doen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Robin Hilberink
BedreigdIn het gezelschap van één van de dochters is het hoogbejaarde echtpaar in 2014 halsoverkop Syrië ontvlucht. Onder bedreiging van de moslim extremisten van IS en het Arabische volksdeel in Kamishli, de stad in het Noord-Oosten van Syrië, waar ze woonden. Ze wilden daar helemaal niet weg, maar het kon niet anders. Er werd hun verteld dat ze vermoord zouden worden als ze niet zouden vertrekken , zegt dochter Suad, die al 21 jaar in Enschede woont. Mijn vader en moeder waren gelukkig in Syrië, maar nu zijn ze alles kwijt. Hun land en huis zijn afgepakt door de Arabieren. Ze kunnen dus ook niet meer terug, wat ze het liefst zouden willen.
Dat is een hard gelag voor het echtpaar. Vooral Sarah Afram, die lijdt aan de ziekte van Alzheimer, begrijpt het niet. Ze pakt vrijwel dagelijks haar tas in en zegt terug naar huis te gaan , zegt dochter Suad. Dat is wel zwaar. Ik had ze zo graag een oude dag zonder zorgen en verdriet gegund.
AsielzoekerscentraAcht van de tien kinderen van het echtpaar waren al in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw naar Duitsland, Zweden en Nederland vertrokken. Behorend tot de Syrisch-orthodoxe minderheid in Syrië hadden de Aframs het bij tijd en wijle zwaar in hun overwegend islamitische vaderland. Vader en moeder Afram kwam na hun vlucht via asielzoekerscentra in Ter Apel en Almelo uiteindelijk in Enschede terecht. Alleen één zoon van het echtpaar woont nu nog in Syrië.
Begin 1949 de precieze trouwdatum is niet bekend gaven Afram en Sarah elkaar het ja-woord. Ze hadden elkaar leren kennen toen Afram Afram als assistent-verpleegkundige inwoners van haar dorp kwam vaccineren. Afram ging in de jaren 60 naar Jordanië om daar een opleiding tot laborant te volgen, herinnert zijn dochter Suad zich. Mijn vader heeft daarna vele jaren in het laboratorium van een ziekenhuis gewerkt.
Tarwe en katoenAls hij 48 jaar oud was kocht Afram land in Syrië. De hectares liet hij bebouwen met katoen en graan. De opbrengst van de 50 zakken tarwe en de vele kilo s katoen was genoeg om het gezin met tien kinderen van te onderhouden. Tot in 2011 de burgeroorlog uitbrak in Syrië. Die werd drie jaar later nog heftiger toen ook buitenlandse mogendheden (VS en Europese bondgenoten en Rusland) zich er mee gingen bemoeien en IS een eigen kalifaat stichtte in een deel van Syrië en Irak.
Het deed de Aframs als 80-plussers uiteindelijk in een flat in de Wesselerbrink belandden. Dochter Suad begrijpt het verdriet van haar ouders, maar wil zelf nooit meer weg uit Nederland. Hier zijn we vrij, kunnen we genieten en wat maken van ons leven. Nederland heeft ons veel gegeven. Ik zeg altijd tegen onze kinderen dat we dankbaar moeten zijn en wat terug moeten doen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Robin Hilberink
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
